Het moet rond 1965 zijn geweest dat er een kleine Schimmel werd bezorgd bij een benedenetage, ergens in het Statenkwartier in Den Haag. Er volgde voor mijn zus en mij een jarenlange periode van wekelijkse pianolessen. Eerlijk gezegd heeft dat er niet voor gezorgd dat wij ons hebben kunnen ontwikkelen tot virtuoze beoefenaren van het instrument. Helaas was ons dat niet gegeven, het talent ontbrak. Maar toch zijn wij onze ouders erg dankbaar dat we op deze manier hebben kunnen kennis maken met muziek.

Een kleine 40 jaar later stond de kleine Schimmel, na omzwervingen in studentenhuizen en andere tijdelijke onderkomens, in het huis waar ik nu woon met mijn gezin. Onze kinderen hadden in die periode de leeftijd om les te krijgen en aldus geschiedde. Folk Dean bleek ingewisseld voor andere geavanceerde lesmethoden. Mijn kinderen hebben inmiddels ook al heel wat pianolessen doorlopen. Ongeveer met hetzelfde resultaat als bij hun vader ben ik bang. Maar ze kruipen er gelukkig af en toe achter, net als ik nog steeds doe.

Overigens gaat dat sinds vorige jaar met heel veel meer plezier kan ik zeggen. Het klinkt ook wat aangenamer. Heeft niet zozeer met de kwaliteit van het spel te maken, ik heb inmiddels de hoop op progressie opgegeven. Nee, het heeft te maken met het onder handen nemen van het instrument door Leendert. Via de pianodocente van mijn dochter had ik het adres van Leendert gekregen en ik was blij dat hij de Schimmel kwam stemmen. Leendert is een heer, een eerlijke heer. Hij was het met mij eens dat het stemmen geen kwaad kon, vond het overigens nog wel mee vallen, maar voegde er wel aan toe, dat het instrument uitermate beroerd speelde. Mooi, zacht spel was eigenlijk onmogelijk, toetsen knarsten en piepten. Hij hoefde het niet verder uit te leggen. De blik in zijn ogen zei me genoeg. Hij heeft hem meegenomen naar Randwijk.

Eigenlijk ook niet zo vreemd, een instrument van een kleine 50 jaar oud verdient natuurlijk ook verzorging en aandacht. De Schimmel speelt weer als nieuw! Vermoed ik, ik kan het me natuurlijk niet herinneren, het was immers 1965 en ik was een kleuter. In ieder geval speelt hij nu heerlijk, alsof het instrument je helpt. Misschien wordt het nog wat. Waarschijnlijk niet, maar wellicht blijkt een derde generatie er over enige tijd meer aanleg voor te hebben. De Schimmel zal het nu makkelijk kunnen beleven als ik Leendert geloof.

Bennekom, april 2013
Sander Poldervaart